Home
Ben Vrackie
In een van mijn wandelgidsen wordt Ben Vrackie omschreven als een "kleine heuvel". Zo zie je maar dat alles relatief is. Maar als je 841 meter toch niet te min vindt, dan heeft deze Corbett heel wat te bieden. In de eerste plaats: een prachtig vergezicht, wat zal blijken uit een aantal plaatjes.
Je kan de wandeling beginnen aan een parking die speciaal voorzien is voor Ben Vrackie liefhebbers. Die bevindt zich iets ten noorden van Pitlochry, ten westen van Moulin.
Zoals je kan zien, is de wandeling verdeeld over twee kaarten. Mankementje in de organisatie.
De wandeling is volledig bewegwijzerd, dus geen nood dat je de verkeerde richting uitgaat.
Het eerste gedeelte wandel je nog onder gebladerte, wat ideaal is voor een warmere dag. Het betekent vooral dat je tijdens het laatste deel van de afdaling van wat schaduw kan genieten. Want eenmaal uit de bomen, is het echt wel onbeschut.
De hellingsgraad valt aanvankelijk nog goed mee. Nu en dan kan je op een bank genieten van het uitzicht op Pitlochry.
Verder op de klim arriveer je aan deze wegwijzers. Het Bealach Path Killiecrankie is het gedeelte dat in het groen is gekleurd. Als je dit ommetoertje doet, brei je een kilometer extra aan het traject. Wij gingen "recht" naar boven, "recht" naar beneden.
Op de eerste foto en ook op de kaart kan je een klein meertje zien. Dat is een ideale plaats om even op adem te komen, want hierna zal je het pas echt beginnen voelen. Anderzijds, hoe steil het pad ook is, het pad naar boven is helemaal heraangelegd (om erosie tegen te gaan). 
Van ver zag het er nog vervaarlijk uit, maar alle stenen liggen vast en dat maakt het net wat makkelijker. Een stenen trap helemaal naar boven. Achteraf gaf mijn wederhelft zelfs toe dat dit een Corbett is die ze nog eens zou beklimmen... en ze had ook zoveel zelfvertrouwen getankt, dat we de volgende dag nog een Corbett afgevinkt hebben.
Zo'n uitstekend pad vraagt natuurlijk om veel wandelaars, dus hou daar rekening mee. Je zal er niet alleen zijn. Toen wij als eerste (!) op de top van het uitzicht genoten, zagen we een schoolgroep naar boven wandelen. De eerste vond het zo makkelijk dat hij al wandelend met zijn gsm aan het spelen was. De rode lantaarn was gekleed in gewone kleren (en gewone schoenen), droeg een plastieken zak en jammerde de hele weg: "Ik ga dood." Toen we afdaalden, lag het pad plots bezaaid met snoeppapiertjes. Zucht.
Maar ik loop vooruit op de zaken. We zaten op de top. In de cairn is een wijzerplaat ingebouwd, dus je kan "perfect" zien naar welke van de onnoemlijk vele heuvels je staat te kijken.
Op een boogscheut ligt Beinn a' Ghlo (één groep die bestaat uit drie Corbetts).
Richting Ben Lawers
Twee van mijn favoriete Munro's (als foto toch): Stob Gabhar en Stob a 'Choire Odhair
Na een lunchpauze (inclusief brownie en whisky'tje) begonnen we aan de lange trek naar beneden. Op de foto rechts zie je het meer en het pad naar beneden. Op het midden van de foto kan je een klein toefje groen zien. Wel, het is nog iets verder naar de parking. Maar er is schaduw aan het einde van de tocht!
Het is een prachtige wandeling en als je vroeg genoeg vertrekt - zoals in ons geval - heb je vast en zeker nog tijd en energie om nog iets anders te ontdekken, zoals Pictische steentjes of zo.
Ik vraag me toch af hoe die rode lantaarn het nog gesteld heeft.
Gedaan op 26 mei 2016.
Webdesign by S. MacGregor 
Wie & waarom Contact