Schiehallion

Schiehallion is zo'n berg die gemengde gevoelens oproept. Voor de ene bergwandelaar is het maar een lompe hoop, alomtegenwoordig (bij twijfel naar welke berg je staat te turen, is het blijkbaar gegarandeerd Schiehallion) en zelfs saai. Voor dergelijke stappers wordt Schiehallion enkel beklommen, omdat ie er nu eenmaal ligt.
Ik reken mezelf daar niet bij. Ik heb echt genoten van die wandeling en hou er nog altijd goeie herinneringen aan over.

Dat kan mogelijk te maken hebben met het feit dat Schiehallion onze allereerste Munro was. Helemaal zelf uitgekozen omdat ie bij de "makkelijkste" stond. Op de dag van de beklimming stond een stralende zon (en ben ik tot de pijnlijke vaststelling gekomen dat alhoewel mijn scheenbenen maagdelijk wit blijven, mijn kuiten behoorlijk kunnen verbranden). Aangezien het een feestdag was, daagde er behoorlijk wat volk op, dus bestond er niet de minste twijfel over de juiste route eenmaal gearriveerd aan de parking. Braes of Foss is geen grote parking, dus hou daar wel rekening mee. En er wordt verwacht dat je een parkeerticket betaalt. Aangezien de John Muir Trust het bergpad onderhoudt, is dat een kleine moeite. (Bovendien is er ook een toilet voor die mensen met kleinere blaasjes.)

Zoals gezegd, er is een nieuw pad aangelegd, omdat er teveel erosie was door een overvloed aan enthousiaste bottinekes. Dus blijf op het nieuwe pad. Het is degelijk, steil, krinkeldewinkel, schijnbaar eindeloos, en het beste nieuws is eigenlijk dat het een pad is.
Want eenmaal boven op het eerste plateau, dan heb je het "leukste" nog voor de boeg. Al zal niet iedereen mijn mening delen. Eén gids omschrijft dit gedeelte als een "calvarietocht over een hoop stenen". Mijn wederhelft heeft er nog steeds nachtmerries van. De eerste foto bovenaan toont het heel duidelijk. De bergkam, die walvisrug van Schiehallion, is eigenlijk een veld rotsen en keien. Ik had er geen moeite mee om van het ene blok naar het andere te hoppen. Mijn wederhelft had er een bloedhekel aan. De dag na Schiehallion had ik spierpijn in mijn kuiten; mijn wederhelft in de schouders van dubbeltoe te wandelen.

Maar geef niet op. Ja, je moet datzelfde helse veld ook nog terug naar beneden. En dan zijn de benen doorgaans wat onwillender. Maar ga toch maar naar boven. Je kan de top niet missen. Heis jezelf naar boven en bewonder het uitzicht. Schiehallion ligt mijlenver verwijderd van de eerste Munro, Corbett of Graham, dus het panorama is adembenemend.

Enkele proevertjes.

Loch Rannoch en bergketens

Ben Nevis en buren

 

Glencoe gebergte

 

De Cairngorms

 

Ben Vrackie en Beinn a' Ghlo

 

Echt waar, vergeet dat rotsveld. Ga Schiehallion zelf verkennen. Maar vergeet je kuiten niet in te smeren.

Gedaan op 31 mei 2010.

Toon me meer heuvels en bergen

• Een beetje hoger graag
• Glen Affric
• Great Bernera
• Rothiemurchus