Home
Beinn Ghlas en Ben Lawers
Op de Munro-lijst prijkt Ben Lawers op de tiende plaats. Toch wordt hij gerekend tot de makkelijkere Munro's. Dat heeft ie niet alleen te danken aan het pad dat helemaal tot de top gaat, maar je kan de klim ook beginnen op een hoogte van meer dan 400 meter. Dus een en al bonus. Doordat ie zo hoog is, kan je er ook genieten van de meest adembenemende vergezichten. 'Kan' je genieten, want hoge bergen vangen veel wolken. Dikke wolken die koppig blijven hangen en je nul komma nul zicht gunnen. Dus kies een zonnige dag, want het panorama is echt niet te versmaden.
Beinn Ghlas en Ben Lawers hebben hun eigen parking. Het natuurreservaat bezoek je ook vanaf dezelfde parking. Eén serieuze bemerking: geen toiletten (toch niet in 2014). GEEN TOILETTEN. Niet ideaal voor een lange wandeling waarin je twee Munro's op en af gaat.
De foto rechts is het zicht dat je bij aanvang ziet: Beinn Ghlas. Ben Lawers zit verscholen achter de eerste Munro die je in je benen moet voelen. Ik moet er wel bij zeggen, dat wij dit zicht 's morgens helemaal niet zagen. Eigenlijk zagen we die morgen helemaal niets. Mist, mist en nog eens mist. Maar het weerbericht had voor in de namiddag zon voorspeld en zoals je op de foto kan zien, hebben we inderdaad zon gekregen. We hebben er gewoon lang op moeten wachten. Maar toen ze doorbrak, was het zelfs zweten.
Maar ik loop op de zaken vooruit. Eerst komt Beinn Ghlas. Het is een degelijk pad, zigzaggend naar boven. Ik herinner me dat we ons afvroegen of er een einde zou komen aan de eindeloze bochten. Na iedere bocht nog eentje van grote stenen trappen. Op het pad is er op een bepaald moment ook een splitsing, waar je rechts gaat. Anders ga je langs de top, wat niet de bedoeling is. Uiteindelijk arriveerden we bovenop Beinn Ghlas, waar we slechts een kleine cairn vonden en waar we beloond werden met niet het minste uitzicht. Zelfs Ben Lawers was verdwenen. Maar de zonnige periodes waren slechts voor de namiddag voorspeld.
Ben Lawers bereik je via een bergkam. Maar wij liepen meestal in het ijle, want die grote gigantische bergmassa was verdwenen. Nu en dan werd de sluier even kort opgelicht, heel kort dan.
Op de bergkam is het vrij makkelijk wandelen. Je daalt zelfs even af, waarna je - logisch gezien - weer een steile klim moeten maken om de top van Ben Lawers te bereiken. Nummer tien op de lijst beklim je ook niet zomaar, niewaar.
Op Ben Lawers staat wel een echte cairn. Eigenlijk staan er zelfs twee, want op een bepaald moment kwamen sommigen op het lumineuze idee om Ben Lawers op volledig artficiële wijze groter dan 4000 meter te maken door middel van een cairn op een betonnen verhoogje. Totale onzin natuurlijk.
In 2014 had de echte cairn nog geen aanwijzer, wat blijkbaar nu wel het geval is. Zo'n plaat met alle bergen rondomrond is een fantastisch hulpmiddel, want er bevinden zich heel wat heuvels en bergen in de buurt. En als je daar zo staat te turen, dan kan het voor sommigen wel interessant zijn om te weten naar wat je kijkt, want op Ben Nevis na, is het moeilijk weten wat wat is.
De buren kan je natuurlijk zelf benoemen.
We moesten er meer dan een uur op wachten, maar uiteindelijk begonnen de wolken toch te wijken en kregen we de bergkam tussen Ben Lawers en Beinn Ghlas eindelijk te zien.
Meall Corranaich ligt vlak naast onze twee Munro's als een grote groene massa (en op foto is het werkelijk één groot groen vlak, dus op je eigen lens bewaart het beter).
Het uitzicht naar het noorden toe wilde maar moeilijk beter worden. Het pad richting An Stuc was duidelijk zichtbaar, maar de Munro zelf bleef meestal in de wolken.
Richting An Stuc.
Verder van de rest: vergezichten, vergezichten, vergezichten... Teveel om op één site te zetten.
De Glen Etive heuvels.
Een breder panorama richting het westen.
Meall nan Tarmachan naar het zuidwesten.
Geniet zo lang mogelijk van het zicht. Wij namen uitgebreid de tijd op Ben Lawers en ook nog op Beinn Ghlas, al bleven de wolken wel nog wat hangen.
Ik weet niet hoeveel foto's ik heb genomen van alle bergen waar je zicht op krijgt (en je wil al helemaal niet weten hoeveel tijd ik heb gestoken om zoveel mogelijk van die bergen van de juiste naam te voorzien). Ik wil maar zeggen: Beinn Ghlas en Ben Lawers zijn meer dan de moeite waard.
De terugkeer verloopt langsdezelfde weg als bij de beklimming, of je kan ook langs Beinn Ghlas gaan. Blijkbaar is dat pad helemaal gerestoreerd. Dus de keuze is aan jou. Veel plezier.
Gedaan op 6 juni 2014.
Webdesign by S. MacGregor 
Wie & waarom Contact