Carin B. Logan - Mijn trollen

Mijn trollen - Troll-dagboek

2015 // 2016 // 2017 // 2018 // 2019 // 2020

Dit was 2020!

Wat is het eerste waaraan de trollen denken voor het jaar 2020? Wel, bij de trollen zijn dat de mondmaskers. Want geef toe, vind maar eens een mondmasker dat past voor de trollen. Ja, ze willen dat ding correct dragen dus moet het over de neus. Niet zo evident. Maar ze droegen het zonder morren. Zelfs al zagen ze er een beetje belachelijk uit. Maar ze zijn allemaal voorzichtig geweest en tot nu toe geen corona-uitbraak bij de trollen. Grote bubbel, groot verantwoordelijksheidsgevoel.

Scotty vond in 2020 terug een beetje haar draai en vond zelfs de nodige hersencellen om een van haar hoofdstukken in een academisch artikel te gieten. Na zes maanden nog steeds geen antwoord. Waarschijnlijk weten die gasten ginder niet dat Scotty niet de trol is die bulkt van het geduld.
Dus heeft Scotty behoorlijk vaak de wandelschoenen aangetrokken. Een van haar vaste wandeltoerkes is de Poelberg, die ze maar liefst 63 keer heeft "beklommen". Op de Poelberg is er een molen, een oud klooster en een grot waar één man de site wel heel grondig onderhoudt. Wanneer Scotty er ook arriveert (om 7.30 's morgens, op de middag of om 5 uur 's namiddags), hij is er altijd. De hond die Scotty steevast begeleidt krijgt altijd een knuffel.

Eén troll had het geluk om in 2020 naar Glen Orchy op reis te gaan.
Nik is een beetje van een expert wat betreft Donnchadh Bàn Mac an t-Saoir, dus bezocht hij Druim Liart en het Dalmally Monument (eerste twee fotootjes). En natuurlijk nam hij zijn hond Spurtle mee tijdens de vele wandelingen.

Carin B. Logan is ook een bezige bij geweest. Het heeft wat voeten in de aarde gehad, maar uiteindelijk wist ze toch alles bijeen te puzzelen. Dus eind 2020 begon ze het verhaal uit te typen: A Song of Homeland. Nog niet klaar; evenmin haar beste werk (men moet eerlijk blijven), maar het moest geschreven worden.

Op het einde van het jaar vierden mijn trollen Kerstmis gezellig samen. Eén grote bende van 29 trollen. En ze komen allemaal overeen. Is het niet schoon?

Dit was 2019!

Laten we het simpel houden voor 2019. Het was een hels jaar. Veel plannen, maar eigenlijk is er maar eentje uitgevoerd: het huis werd gerenoveerd, grondig gerenoveerd. Het was genoeg, meer dan genoeg. Oh, ja, en de hond werd getraind. Tot op zekere hoogte. Ja, de hond werd getraind.

Maar toegegeven, al het andere verzonk in het niets door die renovatie. Misschien was er even een kleine toast, maar niet meer dan dat. Stof en stof en stof. Dat was 2019.
Maar hier toch nog even een ander hoogtepunt: Scotty MacGregor mag zich een Master of Letters noemen, met onderscheiding. De thesis was een success, al zou Scotty Scotty niet zijn mocht ze niet teleurgesteld zijn dat haar derde hoofdstuk niet zo goed was als de eerste twee. Maar genoeg daarover, Scotty, je hebt een MLitt in History of the Highlands and Islands. Wees er trots op.

Dit was 2018!

Om het simpel te houden: 2018 stond in het teken van één feit: STUDIES. Alles moest wijken voor Scotty en haar MLitt, en elke andere activiteit had wel weer iets met die studies te maken.

Het jaar begon met de punten van de laatste taak van 2017. Leuteren over hoe Groot-Brittannië het sinds de oertijd al moeilijk had met het vasteland leverde een fraai resultaat op. Daarna volgde nog één module en die was best lastig. Filosoferen over hoe je filosofeert over mondelinge geschiedenis... Het is niet echt Scotty's ding. Die is liever to the point. Maar ze worstelde zich erdoor, waarna ze zich volop kon focussen op de grootste uitdaging: de thesis. Van meet af aan wilde ze iets doen rond Glen Orchy, dus kwam ze uiteindelijk uit bij de meest vermaarde bard van Glen Orchy: ene Donnchadh Bàn Mac an t-Saoir (aka Duncan Ban MacIntyre). Waanzinnig geestig om al die poëzie te lezen, niet alleen van d'n Donnchadh maar ook van zijn collega's. Maar bovendien was het de uitgelezen gelegenheid om in de Breadalbane Muniments te graven, een gigantisch archief dat je in stukjes en beetjes kan bezichtigen in de National Records of Scotland. Daar spendeerde Scotty verschillende dagen, met haar neus tussen honderden documenten, zoekend naar iets wat ze kon linken aan de bekende, maar niettemin onzichtbare bard.
Ik moet er geen tekening bij maken dat Scotty - als "snelheidsduivel" - de nodige stress had om de dissertatie tot een deftig einde te brengen. Maar ze hield zich (doorgaans) aan een strak schema en kon met een klein hartje de thesis nog vóór kerstmis indienen. Nu nog even duimen voor het resultaat.

Om Scotty zoveel mogelijk rust en kalmte te bieden, zetten alle andere trollen hun activiteiten op een lager pitje. Van tuinieren was nauwelijks sprake. De oogst van de weinige groenten die werden gezaaid, stelde bovendien niets voor. Geen courgettes, nul komma nul wortelen. Echt, geen enkele wortel. De Happy Couple nam de oogst van rode besjes voor hun rekening. De verschrikkelijk hete zomer zorgde voor frambozen tot in november.

Er was opnieuw een reis naar Schotland, al stond die grotendeels in het teken van Scotty's studies. Dus was er eerst de stop in Edinburgh - om in de archieven te duiken en het National Museum te bezoeken waar verschillende Pictische stenen verborgen zitten, neen, niet tentoongesteld worden, maar wel verborgen zitten! Daarna werd er naar het noorden gependeld, rond Inverness, waar Scotty's universiteit is en waar ze boeken kon ophalen en universiteitsmensen kon ontmoeten...
Gelukkig was er nog wat tijd voor ontspaning, en deze keer waren het de Ellens die dit deeltje van Schotland mochten ontdekken. Zoals verschillende andere trollen hebben ze een gezonde interesse in al wat met de Picten te maken heeft. Hieronder zie je hen op de Eagle Stone en op de sites van twee grote Pictische forten: Craig Phadrig en Knock Farril.
En natuurlijk was er ook een Munro: Ben Wyvis. Of dacht je dat die twee geen nood aan hoogte hadden of wat?

Oh, nog één iets. De Happy Couple besloot om toch voor een hond te gaan. Geen border terriër maar een border collie. De zwart-witte viervoeter vervoegde de uitgebreide familie begin september... en leek even de agenda van Scotty overhoop te gooien.
Ze kozen voor een Schotse naam waar iedereen zich in kon vinden: Islay. Islay is best wel een uitdaging, een koppige collie tussen even koppige trollen. Dus dat wordt nog wat.
Als laatste weetje wil ik nog even meedelen dat de helft van de Happy Couple opnieuw een puzzel heeft besteld. De foto op de puzzel heeft twee grote kenmerken: lucht en groen. Zucht. Ja, er is ook vaag een bergketen op te zien. Maar na tien dagen is slechts een vijfde van de lucht bijeengepuzzeld. Met een beetje geluk is ie af tegen kerst... als de andere helft de foto voor de volgende puzzel zal kiezen.

Dus dat was 2018. Wat brengt 2019?
Een tienercollie trainen.
Het huis renoveren...
Een sequel schrijven die Carin nu nog volop aan het uitwerken is, en waarin deze nieuwe troll zal meespelen.
En misschien al wat plannen maken om in 2020 opnieuw te studeren. Of wat had je gedacht?

Dit was 2017!

2017: een jaar boordevol spanning (mooi en minder mooi), studie-stress met soms goeie en minder goeie resultaten, en natuurlijk veel liefde.

Scotty is nog steeds ijverig aan het studeren. Ze verslindt boeken en academische artikels. Een paar van de boeken zie je op de foto rechts.
Totnogtoe zijn er volgende vaststellingen:
1/ Scotty is een belachelijk TRAGE schrijver. Het maakt niet uit hoeveel taken ze nu al in de pen/vingers heeft, een blad vullen in academische stijl (soms ook wel academisch gezever) vraagt veel, heel veel tijd.
2/ Elke taak gaat gepaard met de nodige stress (gezond en ongezond) en wordt bijgevolg afgesloten met een (milde) golf van paniek eenmaal ingediend.
3/ Dat werd er dit jaar echt niet beter op toen bleek dat sommige taken helemaal de mist in gingen en andere verrassend goed gingen. Of om even te verduidelijken, ondanks het feit dat de "Lords of the Isles" een thema was dat enigszins vertrouwd was, waren de resultaten toch wat ondermaats. Maar Primaire Bronnen resulteerde wel in goeie punten. Speechen over MacBeth en de Campbells of GlenOrchy zijn dan ook thema's die Scotty liggen. Maar de absolute topper werd behaald met Gaelic poëzie van de achttiende eeuw. Research voor die taak bracht ook aan het licht dat de naam Nic in die tijd wel vaker voorkwam bij de vrouwelijke dichters, een nieuwtje dat best wel werd geappreciëerd.
Nog één gigantische taak wacht op een beoordeling, maar die punten worden pas meegedeeld in 2018, dus blijven duimen. Lezen en schrijven over de Britten was heel leerrijk, maar was ook een hele uitdaging.
En wie zich afvraagt wat die foto links voorstelt: Scotty heeft een kleine prijs gewonnen, in een boekenwinkel. Geef toe, hoe handig is dat!

Tussen al dat studeren door, was er ook nog wat werk in de tuin. Zoals altijd wisselden succes en teleurstelling elkaar af. De frambozen deden het in 2017 heel wat beter, maar de zurkel was opnieuw een teleurstelling. De courgettes daarentegen waren heel wat beter dan in 2016. En zoals je kan zien heeft Scotty drie verschillende soorten geteeld: gele, ronde en witte. Volgend jaar wil ze er een paar in de volle grond steken, in plaats van in een pot.
En ziet dit hier: een fraaie oogst wortelen. Heel wat anders dan vorig jaar.
Om een of andere bizarre reden willen er geen radijzen groeien. Eigenlijk weet ik niet waarom Scotty het blijft proberen.
Rode bietjes lukten maar waren geen onverdeeld succes.
Nieuw dit jaar waren de lampionbessen - een soort van mini-tomaatjes, maar dan zoeter. De oogst was zo groot dat de trollen ze niet meester konden. Ze oogstte ook een paar mini-meloenen (zonder foto).
De grootste tegenslag waren de gele paprika's. Oh, ja, die foto hiernaast ziet er heel veelbelovend uit, maar ondanks vier stevige planten en de talrijk groeiende groene paprika's, was dit exemplaar de enige gele paprika die kon worden geoogst. Tot zover de grijns dus. Al de rest rotte voordat ze geel werden. Nog wat werk aan de winkel dus. Misschien met wat meer tijd en devotie...
Hmm, tijd in 2018?

Ilisa kon in 2017 eindelijk eens de jaarlijkse release van de laatste nieuwe Ardbeg fles bijwonen: de Ardbeg Kelpie. Meestal moet ze het missen, maar dit jaar kon ze de fles zelf afhalen en meteen proeven. Er staan nog heel wat flessen in de kelder te wachten op haar deskundig oordeel, maar de andere trollen zijn wat te druk bezig. Dus doet zij het kalmpjes aan.

De grootste verrassing dit jaar was wie er deze keer op reis ging. En dat was niet Fitch (die er gelukkig geen punt van maakte), maar wel Catriona, of kortweg Ona. Misschien had Fitch al in het snotje dat augustus niet de beste periode was om in de Highlands rond te hangen. De midges waren immers nog behoorlijk actief en het weer liet ook te wensen over. Maar Ona liet het niet aan haar hart komen en verkende met veel plezier Glen Orchy, Glen Coe, Fort William en Lismore. Ze nam zelfs een Munro voor haar rekening: Stob Dubh (de helft van de Buchaille Etive Beg). Dus ze keerde terug met een hoop reisverhalen om thuis te vertellen.

Geen legpuzzel dit jaar voor de Happy Couple, want die keken even uit naar een border terriër. Maar dit beestje bleek toch iets te groot voor hun kleine behuizing. Bovendien leken ze er toch niet helemaal klaar voor. Er zijn nog zoveel andere dingen zonder hond te doen...
Daarnaast blijft Carin werken aan een nieuw avontuur met Nic en Malcom. Er staat Nic nog wat te wachten.
Maar dit alles moet wachten tot minstens 2019. Want in 2018 gelden andere uitdagingen.

Er rest nog een laatste studie-module en daarnaast moet ook nog een dissertatie worden geschreven. Ik moet er geen tekeningetje bij maken dat Scotty nu al in alle staten is. Ze zou graag iets over Glen Orchy schrijven, maar twijfelt of er genoeg informatie te vinden is over haar favoriete vallei.
De jaarlijkse reis is ietsje noordelijker in 2018 en op de planning staan nog meer Pictische steentjes en hopelijk ook een Munro. Maar daar lees je alles over volgend jaar.
We gaan gewoon moeten afwachten wat 2018 in petto heeft.

Dit was 2016!

2016: wat een avontuur was me dat weer. De trollen kenden hoogtes and laagtes, meevallers en tegenvallers, pijnlijke voeten die toch koppig verder marcheerden, een stevige scheut geluk, onverwachte verrassingen, fantastische toevalstreffers, en als klap op de vuurpijl, er is er eentje bezig de hersenen aan het volproppen.

Maar laten we bij het begin beginnen. Zoals reeds vermeld in het dagboek van 2015, was Carin B. Logan al bezig aan een nieuw verhaal. Enkele maanden later was het dan zover: The Rampart Inside. De laatste in een groeiende rij van boekjes alsook het derde verhaal in de reeks met Malcolm en Nic. Iets zegt me dat Carin nog niet helemaal klaar is met de hele bende want ze is alweer op iets nieuws aan het broeden. Maar - zoals je later zal lezen - dat verhaal zal nog even moeten wachten.

Wat is een jaar zonder whisky? Een droog jaar. Toch deed Ilisa het in 2016 vrij rustig aan. Ondanks de vele lekkere flessen in de kelder, kwam er slechts af en toe eentje naar boven. Op oudejaar mag er echter geen whisky ontbreken, en deze keer ging ze voor de Bunnahabain van 12 jaar oud samen met de Cruach-Mhòna.

Scotty zat ook dit jaar weer te wroeten in de aarde. De aalbesjes waren ronduit een succes, maar de lente-frambozen waren door het natte weer een ramp. De herfstframbozen boden dan weer soelaas en smaakten destebeter.

Maar dat is dan ook het enige goede nieuws. De zurkel groeide nauwelijks, de radijsjes flopten, de rode bieten deden geen bal en ook de wortels schoten tekort. De courgetten beloofden in grote getale te groeien, maar na de eerste vijf, begaf de rest het een voor een. Dus 2016 was niet echt een succesjaar te noemen.

Terwijl Scotty fruit en groenten in de gaten hield, trok Professor MacGregor er op uit. En hoe! Na het vele lezen over de vroege geschiedenis en vooral dan over de Picten, nam ze rugzak en fototoestel mee om zoveel mogelijk Pictische stenen van dichtbij te ontdekken: Meigle, St Vigeans, Dupplin Cross, Aberlemno, Dunfallandy - die ze zelfs zonder het beschermingsglas kon bewonderen! - Eassie, Fowlis Wester, Logierait, het Meffin Institute waar de Dunnichen Stone staat, St Orland's en de St Andrews Sarcophagus... Ze zocht ze allemaal op. Links zie je Professor MacGregor met haar favoriete Pictische symbool: het Pictische beest. Hieronder zie je de Professor nadat ze de Black Caterthun van dichtbij had bewonderd, terwijl ze vlak voor de Drosten Stone staat, en de laatste foto behoeft wat uitleg.

Professor MacGregor gaat geen uitdaging uit de weg om geschiedenis naar het heden te brengen. Maar jammer genoeg wil haar linkervoet niet altijd mee. Om de St Orland's Stone te bekijken, moest ze over een pad vol netels en een heel oneffen veld... waarna haar linkervoet pijnlijk protesteerde. Daar heb je het dan. Niet al mijn trollen wippen over Munros zoals Nic dat kan.

Natuurlijk heeft Professor MacGregor niet alleen gewandeld, maar heeft ze ook weer een pak boeken gelezen. En ja, je ziet het goed, Scotty MacGregor heeft dezelfde lectuur onder ogen gekregen. Inderdaad, Missie Spring-in 'veld is aan een nieuwe uitdaging begonnen: ze gaat eindelijk voor dat diploma Schotse geschiedenis (wat meteen ook verklaart waarom de website ietsje minder regelmatig wordt geupdated). Ze gaat voor een online studie over de geschiedenis van de Highlands and Islands. Dus er valt een hoop te lezen - boeken en artikels - maar dit jaar ook al een mondelinge presentatie, een boekpresentatie en een essay. Met vallen en opstaan, en vééééééél concentratie (helemaal haar ding!). Hiernaast zie Scotty een essay maken. In 2016 deed ze één module, maar voor begin 2017 gaat ze voor TWEE modules. Alle trollen duimen voor haar.

En natuurlijk is er nog de Happy Couple. Ze eindigden het jaar zoals ze het begonnen: gebogen over een puzzel van 2.000 stukjes. Maar deze keer hadden ze slechts een goeie drie dagen nodig om die af te werken. Hier zie je ze dan, mijmerend bovenop de ruïne van Rothiemurchus, waar ze gewandeld hebben, tussen de dennenbomen, even van de East Highland Way proevend, over hekkens klimmend...

Wat brengt 2017? Veel geschiedenis studeren en lezen en schrijven, hopelijk wat meer succes in de moestuin, Schotland in de zomer - wens ons een droge maar koele periode, please - en ongetwijfeld heel veel liefde. Ik hou je op de hoogte.

Dit was 2015!

Wat een bewogen jaar was 2015 alweer, met hoogtepunten van allerlei orde.

Alle trollen zijn gedreven karakters, maar sommigen hebben het altijd drukker dan andere. Dus hier een klein overzicht van wat sommigen hebben uitgespookt.

Het jaar begon met een stevig feestje. De Happy Couple vierde immers zijn twintigste verjaardag. Voor meer details, zie hieronder.

Vanzelfsprekend is Scotty MacGregor altijd de meest bezige bij. Niets nieuws onder de zon. En als ze niets doet, smeedt ze alweer wilde plannen. Dat was vorig jaar dan ook niet anders. Ze had grootse plannen met haar kweekbak. Maar niet alles was even succesvol. Scotty plantte radijzen, wortelen, rode biet, lente-uitjes, rode and groene basilicum, munt en zurkel (oftewel zuring). De eerste oogst van radijsjes en wortelen was een succes, de tweede oogst was een ramp - lees, er groeide niets. De rode biet was overheerlijk, maar de lente-uitjes groeiden sneller dan Scotty ze kon oogsten. De rode basilicum groeide fantastisch, de groene groeide, maar evenaarde nooit de rode buren. Scotty had eerst munt proberen te zaaien, maar dat groeide te traag, dus kocht ze een volwassen plant. Dat was dus wel goed om te oogsten. De zurkel blijft een succesverhaal. De eerste oogst was echter eentje die zal blijven plakken. De blaadjes waren zo heerlijk vers en dun en slapjes, dat ze niet mengden met de aardappelen (zurkelpatatten!), maar dat ze gewoon smolten en dat de patatten gewoon wat groen kleurden. De kok was niet gelukkig. Scotty lag plat van het lachen.
Daarnaast trekt Scotty altijd minstens één dag uit om confituur van aalbesjes (beierkes) en frambozen (de boosjes) te maken. Jawel, één dag, of toch bijna een hele dag. Want Scotty wil enkel het sap van de besjes, dus de besjes moeten door een doek. Pas daarna doet ze de frambozen erbij. Bovendien staat Scotty erop om de confituur met gewone suiker te bereiden en dat garandeert uuuuuuuren roeren in de pot. De diepvries stak vorig jaar vol van het fruit, dus Scotty heeft kilo's confituur gemaakt. Genoeg voor alle trollen.

Scotty stond niet de hele tijd in de keuken - bitter weinig eigenlijk - want ze is dit jaar ook naar Schotland getrokken. Daar heeft ze met veel enthousiasme eentje van elk kunnen schrappen. Waarover heb ik het? Een Graham, een Corbett en een Munro. Voor meer info, zie mijn pagina over Munros.
Samen met de Happy Couple beklom Scotty Fiarach (652 m), Beinn Mhic Mhonaidh - alias Beinn Mhic Beast - (796 m) en Beinn Dorain (1076 m).
Fiarach was een aangename wandeling en een ideale starter van het klimseizoen.
Beinn Mhic Mhonaidh was een gemeen beest. Hagel, vriestemperaturen en de berg was er niet van gediend dat het drietal een steile kant had gekozen. (Scotty werd niet gefotografeerd met een of ander fraai panorama wegens het feit dat ze gewoon werd weggeblazen. Dus ze poseerde dan maar in de sneeuw.)
Beinn Dorain was een fantastische ervaring, al was de Happy Couple wel volledig uitgeteld aan het einde van de rit. Maar deze keer geen hagel, regen of vier seizoenen op één dag. Enkel zon en nog eens zon (ja, die ene dag in 2015.)

Scotty was niet het enige vlijtig liesje.

Professor MacGregor heeft weer een aardig aantal boeken gelezen. Het laatste boek is nog niet uit, maar ze heeft daarvoor wel het perfecte excuus - namelijk de andere trollen.

Ilisa organizeerde weer een aantal whisky tastings in 2015. De laatste was op oudejaarsavond toen ze een hele rist Ardbegs wilde verslaan. De Ardbegs waren echter te sterk, want haar smaakpapillen begaven het na amper twee. Verantwoord drinken heet dat dan.

De Happy Couple is het jaar geëindigd met een nieuwigheid. De ene helft verraste de andere met een puzzel, met daarop een foto van hun trip naar Schotland. Dus i.p.v. uren aan de buis gekluisterd te zitten, spendeerden ze bijna hun hele oudejaarsnamiddag aan de livingtafel. Hoe romantisch toch.

Natuurlijk is er nog Carin B. Logan. Tijdens de tweede helft van 2015 was ze weer druk bezig met notities te maken voor een nieuw boek. Ze is beginnen schrijven eind december. Dus noteer het in je agenda: in 2016 verschijnt er een nieuw boek. Maar nog niet meteen. Carin is niet gelukkig. Ze vindt het einde maar niets. Auteurs, lastige mensen. Zucht.

Oh, nog één iets. In Schotland botsten Scotty en de Happy Couple op twee nieuwe familieleden. Een verrassing van formaat. Dus hou deze pagina in de gaten, want zij krijgen in 2016 ook een eigen pagina. Het zijn twee fantastische individuen die al een paar keer in mijn boeken zijn opgedoken.

Wat biedt 2016?
Nog meer tuinieren, reizen, boeken, hopelijk ook een hoop geschiedenis en wat er daarnaast van plezierige dingen ook uit de bus mogen vallen.

Rabbie Burns Dag 2015 - Een platinum jubileum

Wat een feest was dat: Rabbie Burns Dag 2015! Ze maken er elk jaar gezellig feestje van op 25 januari, want ik zweer dat de trollen blijven toasten en drinken en plezier hebben lang nadat wij al zijn gaan slapen. Ze houden wel van een feestje, de trollen. En Rabbie Burns Dag is de ideale gelegenheid voor mijn Schotse bende om Schotlands nationale bard te herdenken.
Maar dat is niet het enige wat de trollen vieren. Het is immers ook de jubileumverjaardag van de Happy Couple. En zoals je kan zien op de foto, was het dit jaar een speciale verjaardag: hun twintigste.
Iedereen was er, van de verlegen Lena tot de luidruchtige Finn, Professor MacGregor en Professor Higgins, de hele bende. De feestelijkheden begonnen met een korte speech (het koppel heeft het niet zo begrepen op speeches). Maar dan barstte het feestje echt los.
Bridget was helemaal in haar element en droeg het ene na het andere gedicht van de grote Robert Burns voor. Het eerste wat ze deed was in een rozenstruik klimmen en vanop dat mooie balkon "A Red, Red Rose" reciteren. (tektst hieronder)
Lena droeg "To a Haggis" voor terwijl Andrew dit jaar de haggis opensneed.
Fair fa' your honest, sonsie face, Great Chieftain o' the Puddin-race!
Ik wilde nog enkele foto's van de haggis nemen maar voor ik het goed en wel besefte was de hele handel opgegeten.
Daarna brulde iedereen enthousiast "Farewell to the Highlands" mee, zelfs Malcolm.
Wherever I wander, wherever I rove, The hills of the Highlands for ever I love.
Uiteindelijk reciteerde Bridget het volledige gedicht "Scotch Drink".
O Whisky! soul o' plays an' pranks! Accept a Bardie's grateful' thanks!
En whisky vloeide er rijkelijk. Man, is er whisky gedronken. De ene had al wat meer binnen dan de andere. Maar het loopt nooit uit de hand. Het is een leutige bende.
Finn, Val, Scotty en Catriona hebben staan dansen op de toog. Ze zongen en scandeerden dat het een lievelust was. Tot Catriona uitgeteld in slaap viel, naast de quaich whisky. Het belette de anderen niet om lustig verder te doen.
Len en Fitch hadden ook behoorlijk wat lol, zoals je kan zien op de foto. Ze hadden alvast genoeg binnen. Ook zij zetten hun beste poëtische beentje voor.
What tho' on hamely fare we dine, Wear hodden grey, an' a' that? Gie fools their silks, and knaves their wine - A man's a man for a' that!
En als er even geen gedichten werden voorgedragen, maakte Carin van de gelegenheid gebruik om DJ te spelen. Of dacht je nu echt dat mijn trollen niet wisten hoe ze een iPod moeten gebruiken? Ik zweer het je, als ik mijn iPod 's avonds op zolder laat liggen, dan is de batterij 's morgens leeg.

Het was een fantastisch feest en het duurde tot in de vroege uurtjes. Toen ik de bende 's morgens opzocht, was alles echter weer zoals tevoren, behalve een rood lint dat in de buurt van het platinum koppel lag. Hmm, wat hebben die twee daar mee uitgestoken?

Hiep, hiep, hoera!

Voor de liefhebbers, A Red, Red Rose van Robert Burns

My luve is like a red, red rose,
That's newly sprung in June:
My luve is like the melodie,
That's sweetly play'd in tune.
As fair art thou, my bonie lass?
So deep in luve am I,
And I will luve thee still, my dear,
Till a' the seas gang dry.

Till a' the seas gang dry, my dear,
And the rocks melt wi' the sun!
And I will luve thee still, my dear,
While the sands o' life shall run.
And fare-thee weel, my only luve,
And fare-thee-weel a while!
And I will come again, my luve,
Tho' it were ten-thousand mile.

PS Als iemand Ron en Linda zocht, jawel, ze waren aanwezig. Maar ze hadden weer een hoekje gevonden om ook wat te zoenen en knuffelen. 't Zijn nogal liefhebbers.